වෙඩි නොවදින පුංචි එවුන්ගේ කතාව – වෙඩි නොවදින ළමයි !

කලා කෘතියක් බිහිකරලීමෙහිලා මූලික අඩිතාලම වනුයේ ඒ සදහා පාදක වන්නා වූ අනුභූතියයි. ස්වකීය අනුභූතියක්, වෙනයම් පාර්ශවයක අනුභූතියක් හෝ කල්පිතයක් ඔස්සේ තම නිර්මාණ කාර්‍යය ඉටුකරලීමේ නිදහස නිර්මාණකරුවා සතුව පවතී. මෙකි අනුභූතීන් හි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඉතා මෑතකාලයේ ප්‍රේක්ෂකයා වෙත ළං වූ සිනමා නිර්මාණයක් හදුන්වා දීමට මම කැමැත්තෙමි.

නිර්මාණයෙහි සමස්තය දුටු කල්හි නිර්මාණකරුවා අත්විඳි අනුභූතින් සේම කල්පිතයන් ද කැටි කොට බිහි වූ නිර්මාණයක් ලෙස වෙඩි නොවදින ළමයි පිළිබඳව කිව හැකිය. මෙකි සටහනෙදී පවා බුලට් එකක් හිර වී ඇති සේ උගුරේ දැවිල්ලක් මා තුළ පවතී.ඒ බුලට් එක රෝස මලක් වෙලා එළියට ආවොත්?

එය නිකන්ම සිදු කළ හැක්කක් නොවේ. ඒ සදහා උත්සාහ කළ යුතුය.

හතර පැත්තෙන් මුහුද තිබ්බම රටක් මලකඩ කනවද?

එකී වචන සිනමා නිර්මාණය තුළ මුල් වරට මා ඇදබැද තබාගැනීමට සමත් විය. වළි කුකුලා යොදාගැනීම ඉතා සූක්ෂම ලෙස කරන ලද්දක්. චිත්‍රපටය පුරා දිවයන සංකේත භාවිතයක්. මා තුළ කුතුහලයක් මුසු ආහ්ලාදයක් මුසුව ඇති වූ හැගීම ඉතා ස්වල්ප මොහොතකින් බිදහෙලන්නේ ජාතික පක්ශියා වළි කුකුළා ලෙස වූ ප්‍රකාශනයත් සමගින්. ඒ ප්‍රකාශනය සම්බන්ධයෙන් ඉතා දැඩි විරුද්ධත්වයක් මා තුළ වෙයි. මන්ද එය කිව යුත්තක් ලෙස නොහැගෙන හෙයිණි. වළි කුකුළා මේ රටේ ජාතික පක්ශියා බව නරඹන්නන්ට දැනෙන්නට දෙන්න තිබූ බව මාගේ අදහසයි. එබැවින් එකී වචන යෙදවීම තුළ අපරාදයක් වූවැයි වැනි හැගීමක් මා තුළ පවතී. කලන.. අනසූයා.. පෙයාර්ස් බේබි පෙට්ටියක් එතරම් සෙනෙහසකින් තුරුල් කොටගෙන සිටීමම මා තුළ ප්‍රශ්නකිරිමකට ඉඩක් සලසන ලද අවස්ථා නිරූපනයකි. ඒ ළමයෙක් ද.. එයා මැරිලා ද.. තව දෙයක් ඇයි පෙයාර්ස් බේබි පෙට්ටියක්ම.. බරපතල විදියට සහකම්පනයක් ඇති කරන ලද මොහොතක්..

ඒ දරුවෙක් බව ප්‍රේක්ෂකයා ඉදිරිපිට දිගහැරීමද නැවත නැවතත් අපව සහකම්පනය කරවාලයි. බස් එකෙහි ඉදිරිපස දේව රූප අතර පත්තිණි මැණියන්ගේ රුව ලයිට් අප් කිරිම බලවත් ලෙස අපේ විශ්වාසයන් ප්‍රශ්නකිරිමකට ලක්කිරීමක්.. එකි ප්‍රශ්නකිරිමට නිරායාසයෙන්ම සිනමාකරුවා අපිව පත් කරනු ලබනවා.

“සල්ලි එකතු කරපු මහත්තයා ඉස්සරහින් නගින්නම් කියුවට නැග්ගේ නෑ..”
මිනියක් වලදාන්න සල්ලි එකතු කරද්දී විරුද්ධ උන කෙනා මුලින්ම ආපු ගැලවුමේ එල්ලෙනවා..
ලෝක කුසලානේ දිනනවා.. සතුට දරාගන්න බැරුව වැටෙනවා..

සිවුර ඇදගත්තු ඉදිරි පෙළ අසුන පසු බහිනවා.. වැවයි දාගැබයි ගමයි පන්සලයි.. අංකුර කාලේ ඉදන් මනසට කාවද්දපු වචන කිහිපයක්..පොඩිකමට පොඩි නම නම් දෙවෙනි සිල් පදේ කඩනවා..
ඒ බස් එකේ ෆැශනබල්ම කෙනා තොප්පියට දාන්නේ කාසි.. අන්තිමට ටොෆියක්.. එය හාස්‍යයක් නම් නෙවේ..
සිනමාවේ අග්‍රගනර්‍ය නලුවෝ දෙන්නෙක් ඒ අතරේ කරට කර රංගනයක.. මනෝ..හේමසිරි.. ශේවියර් සහ ප්‍රභූ මේ බස් රථයේ සිටිය යුතුම චරිත දෙකක නියෝජනයක්.. ප්‍රභූගෙන් නිරූපිත චරිතෙ එක්ක විමල් කැටිපෙආරච්චිගේ කවියක් මතකෙට නැගුණා.. එය ලියවෙන්නේ නම් භූමි හරේන්ද්‍රන් වෙනුවෙන්..

සැහැසිකම් මැද ගෙවුණු ජීවිතේකට පේවී
රහසිගත හද කොණක තිබිණි ද කිරි සුවඳ ගෑවී
දහසකුත් අපවාද අවලාද මැදින් ආ ප්‍රේමී
අහස වන් පපුතුරක ඉතින් කිරි එරෙනව ද භූමී..!

දරුවෙක් කෙරෙහි ප්‍රේමයක් උපදින්නට ගැහැණියෙක්ට කිරි එරෙන්නම ඕනිද ? තමන්ගෙ මවට හොරෙන් ප්‍රේමවන්තයා සමග යන ගමනේ දී අහම්බෙන් මුණ ගැහුණු මවක් වෙනුවෙන් ඉපදිච්ච ප්‍රේමයක් ප්‍රභූ ඉතා සියුම් ලෙස ප්‍රේක්ෂකයාට ගෙන ඒමට සමර්ථ වන අතර හැගීම්වලට වහල්වෙන තාරුණ්‍යයට නැවත හැරී බැලිමට කරන පෙරැත්තයක් ලෙස මා මෙකි උත්සාහය හදුන්වන්නට කැමැත්තෙමි.

මේ ඉන්න පොඩි එකා තමා මේකේ ක්ලයිමෙක්ස් එක නිර්මාණය කරන්නේ. ඒ බව මට මුලින්ම දැනුණ තැන.ඇයි අපි දෙක උනේ කියලා ඒ ළමයා ආපහු හැරුන තැන.. ඊළගට මගේ මල්ලී වෙනුවෙන් කියලා තොප්පියට කාසියක් දාන තැන..
මහේන්ද්‍ර ගිටාර් කේස්වලට ඇන ඇන එක එක ලමයාගේ මූණට එනතෙක් ආහ් කැමරා ශොට්ස් හිදි මේ පොඩි ළමයා ගිටාර් කේස් එක නොපෙන්වා ඉදී යන සැක මුසු කුතුහලය මා තුළ ඇති විය. එය සැබෑවක් වූයේ මා සිතූ පරිද්දෙනි.
මැජික්කාරයා ඒ ළමයා පසු පස්සේ දිවිමේදී එල්ලකෙරෙන බුලෙට්ස් වළි කුකුළාට වැදුනහොත් නම් මේ සිනමා නිර්මාණය කතිකාවතට ලක් වනවා නොවනුමාන බව මා හට දැනෙන්නට විය. එය එසේම සිදුවිය. නිර්මාණකරුවා විසින් ප්‍රතිනිර්මාණය කර තිබූ අතිශය ප්‍රබල සංකේත භාවිතය අප හිස මත මහා බරක් කඩාවැටීමකට ඉඩ සලස්වා පුරුදු පරිදි පුරුදු හඩින් බලාපොරොත්තු නොවුණු ලෙස ස්තුතියි ලෙස ස්තුතිය පිළිගැන්විය. ඒ සමගම රෝස මල ඉහළට එසවිය.
සියල්ල එසේ වුවද අවසානය ගැටලු සහගතය. මේ පොඩි ළමයා දුවන එක නැවතුනා නම්.. රෝස මල් වදිද්දී දුවන්නේ මොකටද.. ?
බුලට් එකක් නිරායාසයෙන් රෝස මලක් වන්නේ නැත.. නමුත් අපහට හැකි නම් මැජික්කාරයෙක් වී හෝ එය සිදුකරන්නට.. බුලට් රෝසමල් කරන්නට..

හෝ ගාන පොකුණ අදටත් මාගේ අදහස පරිදි ළමයා යන අවධිය හේතුපාඨ කොටගනිමින් නිර්මිත නැවත නැවත නැරඹීමේ ආශක්ත බවක් ඇතිකෙරෙන සිනමාත්මක ප්‍රවේශයක ප්‍රතිඵලයකි. එය එසේ වුවද මා තුළ ඊටත් වඩා වෙඩි නොවදින ළමයි කෙරෙහි දැඩි කැමැත්තක් පවතී. ඒ එය නැවත නැවත නැරඹීමට නොව එහි වන වස්තු බීජයෙහි පවතින්නා වූ බලපතල සහකම්පනයට ලක්කිරිමේ ගුණය හේතුවෙනි.

මට අනුව නම් වෙඩි නොවදින ළමයි මේ කලාව තුළ මේ මොහොතේ පැවතිය යුත්තකි. හෝ ගානා පොකුණ තරම් මේ චිත්‍රපටය හිට් එකක් නොවනු ඇත.මන්ද ලංකාවේ බහුතරයක් මිනිසුන් හුරු වී සිටින්නේ චිත්‍රපටයක් නරඹා රිලැක්ස් වීමට නැතහොත් සරලවම කිවහොත් ආතල් එකක් ගැනීමටය. ඒත් මිස්ටර් ඉන්දික ෆර්නැන්ඩු මේක තමා හොදමම.. මේකෙන් පස්සෙ තමා ඔයාගේ එරා එක..
ලේනෝ ලේනෝ මේ රට අරගෙන අලුත් රටක් දෙනවදෝ..
ශ්‍රී ලාංකික කියලා ජාතිය ලියන්න නම් මේක බලන්නම ඕනි..

Bulletproof Children “වෙඩි නොවදින ළමයි”

සටහන – නයනතාරා උපනන්ද