සේපාල් අමරසිංහ නම් තැනැත්තා දළදා වහන්සේට අපහාස කිරීම සම්බන්ධයෙන් බොහෝ දෙනා ජවිපෙටද චෝදනා එල්ල කරනු ලැබුවා.
ඇතමුන් කියා සිටියේ ඔහු ජාතික ජන බලවේගයේ සාමාජිකයෙකු බවයි.
එහෙත් ඒ සියල්ලන්ටම පිළිතුරු සපයමින් ජවිපෙ මධ්‍යම කාරක සභික කේ.ඩී.ලාල්කාන්ත මහතා සිය ෆේස්බුක් ගිණුමේ තබා තිබුනේ මෙවන් සටහනක්.
දළදා වහන්සේ
සේපාල හා ලබ්බ
අපේ ගෙදර ඉදලා නුවර වැව ඉස්මත්ත දිගේ මහින්දෙ ස්කෝලෙ ට පයින් ඇව්දගෙන යනකොට නෙත ගැටුනු අපූරු දසුනක් මගේ මතකයේ තියනවා.
නුවර වැවේ සොඳුරුම සොඳුරු ජල තලයට ඉස්මත්තෙන් රුවන්වැලි සෑය අභයගිරිය,මිරිසවැටිය,ජේතවනාරාමය එක පෙලට නැගී සිටින අපූරුව මම වෙන කොහේදිවත් දැකලා නැහැ .අදටත් ඒක එහෙම්මමයි.
ඒ අසිරිය විද විද වැව් පිට්ටනිය දිගේ ගිහිල්ලා වැව් බන්ට් එකට ගොඩවෙන්නේ පුල්ලේයාර් කෝවිල ලගින්. ස්කෝලේ ඇරිලා ආපහු එනකොට කෝවිලේ පොල් ගහපුවාගේ ඉතුරු බිතුරු අහුලගෙන කනකොට කෝවිලේ සාමි කෙහෙල් කොලේකට පුල්ලේයාර් බත් දෙන්නේ ආදරේ පොදි බැදගෙන.
වැව් පිට්ටනියේ එල්ලේ ගහලා, ස්කෝලෙ ට ඇදපු සුදු සර්ට් එකයි කලිසමයි ගලවලා පැත්තකට දාලා, වතුර ට පැනලා, මාලු පැටව් අල්ලා, වතුරේ නටලා නටලා ගොඩට එන්නෙ වතුරේ යට කිමිදිලා මානෙල් අලත් උගුල්ලාගෙන. ඊට පස්සෙ රිලා පැටව් ටික වාගේ අල කටින්ම සුද්ද කරගෙන කනකොට දැනෙන කිරි රස මාරම මාරයි.
සමහර දවසට එතනින්ම අපි යන්නෙ වැව් ඉස්මත්තේ තියන අපේ හේනට. හේනට අතුල් වෙනකොටම පේන්නේ අම්මා මුලින්ම හේන කොටන්න පටන් ගන්න දවසේම හේන ඉස්සරහ තියන ඇහැල ගහේ දෙබලක රදවපු පුල්ලයාර් දෙවියන්ට වෙන් කරපු පොල් ගෙඩිය. අපි වතුර බොන්නෙත් නුවර වැවෙන්. අම්මා වතුර කලය පුරවගෙන හිස ඔසවනකොටම දකින්නෙ හතර මහා වෙහෙරවල් (ඒක මම දාපු නමක්). ඒ වෙලාවට අම්මා හිතෙන් සාඨු සාඨු කියන බව මම දන්නේ මම අම්මව හොදින් දන්න නිසයි.
ඉර බැහැගෙන යන කොට වැව් පිට්ටනියෙ නිදහසේ උලාකන්න ඇරලා හිටපු අපේ හරක් පට්ටියේ හරක් ටික දක්කගෙන ගෙදර එනකොට පේන්නේ මිහින්තලය චෛත්‍යය.
උසස් පෙලට අනුරාධපුර සෙන්ට්‍රල් එකට යන කාලේ, ස්කූල් කට් කරලා ගජ මිතුරු මායි, කලු ආරියි, කමලුයි නිව් විජේන්ද්‍ර එකේ චිත්‍රපටියක් බලන්න ගිය දවසක පොලීසියෙන් පැනලා අපිව අල්ල ගත්තනේ. පොලිස් ජිප් එකේ දාගෙන අපිව ඉස්කෝලෙට අරන් එනකොට බැංකු ටවුමේ මුස්ලිම් පල්ලිය ලග ජිප් එක නවත්තලා පල්ලියේ ගේට්ටුව ලග නනාගෙ කඩෙන් රාල හාමිලා තේ අරන් බීලා අපිටත් තේ අරන් දුන්නා. එදා කාපු සමෝසා එකේ රහට අපි තුන්දෙනා පුරුද්දක් හැටියට නානගෙ කඩේට ගියා.
කොල්ලන්ගේ, කොලු රංඩු වලදී අනුරාධපුර සෙන් ජෝසප් කොල්ලන්ට ගේම දෙන්න යන කොට ඉස්කෝලෙ ලගදී මුලින්ම ඇහැ ගැටෙන්නෙ ක්‍රිස්තියානි පල්ලිය. “අසල් වැසියන්ට ප්‍රේම කරමු” කියලා මතක් වුනත් අපි “ප්‍රේමය” හින්දම ගහ ගත්තා.
ඔහොම හිටපු මම මගේ ඇස් දෙකෙන්ම 83 කලු ජූලිය දැක්කා. පුල්ලයර් කෝවිලට ගිනි තිබ්බේ සිංහල අන්තවාදීන්. 85දී ජය ශ්‍රී මහා බෝධියට පහර දුන්නේ දෙමල අන්තවාදීන්.
මුස්ලිම් අන්තවාදීන් යොදාගෙන කතෝලික පල්ලි වල බෝම්බ පුපුරවනකොට මම කොලඹ අහස යට.
මේ හැම සංසිද්ධියකදිම මට රිදෙනවා. හේතුව මට ප්‍රගතිශීලී වෙන්න, අයුක්තියට එරෙහිවෙන්න, යුක්තිය වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න, ඇවැසි තැන නැගී ඉන්න, මිනිස්සුන්ගෙ සහෝදරයෙක් වෙන්නෙ, ජීවිතය කියව ගන්න ආගමික වටපිටාව බාදාවක් වුනේ නැති නිසා.
ආගමත් දේශපාලනයත් මේ බිමේදී මුලින්ම සම්බන්ධ කරන්නෙ මිහිදු හාමුදුරුවොත්, දේවානම්පියතිස්ස රජ්ජුරුවෝත් මුනගැහුනට පස්සෙ. බුදු හාමුදුරුවෝ තෙවරක් වැඩම කරල තිබුණත් එතකොට බුදු දහමක් මිස ආගමක් තිබුනෙත් නෑ. නුවර වැව ගොඩ නගපු අනාගමික පන්ඩුකාභය රජතුමාත්, මිහිදු හමුදුරුවොත් දේවානම්පියතිස්ස රජ්ජුරුවෝත් මගේ ජීවිතයට බද්ද වෙච්ච අතහැරිය නොහැකි ප්‍රපංච.
මේ කිසිවක් අවමානයට ලක් නොවිය යුතු ය.